22 خرداد هیچ اتفاقی نیفتد باز هم ما پیروزیم.

چند شب است می خواهم در بالاترین مطلبی بنویسم و از جو تند و تیزی که انتظار دارد 22 خرداد امسال انقلابی در کشور ایجاد شود، انتقاد کنم. حقیقت این است که جنبش سبز و مبارزه آزادی خواهانه ما وارد مرحله ای فرسایشی و دراز مدت شده و گمان نمی کنم دست کم در شرایط فعلی امکان تجمع اعتراضی گسترده وجود داشته باشد. می خواستم از دوستان بالاترین بخواهم که لینک های احساسی ندهند و سطح توقع مردم را بقدری بالا نبرند که در 23 خرداد همانند 23 بهمن، باز هم روحیه یاس و افسردگی از به نتیجه نرسیدن تلاش ها بوجود آید و تا چند روز عملا بالاترین تعطیل باشد... . اما امشب که این مطلب را می نویسم و خبر تصویب قطعنامه تحریم های تازه علیه ایران هم اعلام شده با نگاهی دیگر به این موضوع می نگرم. با گذشت یک سال از انتخابات تقلبی و روی کار آمدن دولتی کودتایی در ایران و با وجود سرکوب گستردۀ مردم و ایجاد آرامش تحمیلی در کشور و افزون بر این باج های کلانی که رییس نامشروع دولت به کشورهای دیگر داد، اما امروز می بینیم که دنیا بر علیه این رژیم متحد شده و خوب می داند که حکومت فعلی چقدر شکننده و غیر قابل اتکا است. با این حال چرا ما باید نا امید باشیم.

به فرض این که 22 خرداد هیچ اتفاقی نیفتد و مردم امکان حضور در خیابان ها را نيابند باز هم ما پیروزیم. دولت کودتا از مدتها قبل و با بهانه جویی برای مجوز دادن به تجمعات مردم عملا ترس و وحشت خود را نشان داده. امنیتی کردن فضای شهر و حضور گسترده سرکوبگران، خودش نشان از پیروزی جنبش مسالمت جویانۀ ما دارد. بگذار دوستان جوان و پراحساس بالاترین اینجا لینک بدهند. بگذار شور و حرارت خود را به نمایش بگذارند. بگذار با آرزوهای به حق و شیرین خود خوش باشند و در لینکهایشان فردای سقوط دیکتاتور را جشن بگیرند. من هم به آنها مثبت می دهم. دیر یا زود این اتفاق می افتد. مهم این است که ناامید نشد. مهم این است که با همین مبارزۀ هر روزه زندگی کرد. از همین روزهای مبارزه لذت برد و کام آنان را که گمان می کنند با پاره کردن آرای مردم می توانند برآنان حکومت کنند، تلخ کرد.