خبرگزاری فارس: پیام نوروزی مقام معظم رهبری به مناسبت آغاز سال 1390منتشر شد।معظم له در بیاناتی شگرف و تاثیر گذار سال 1390را «سال وداع» نام گذاری کردند। متن کامل این پیام بدین شرح است.
بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون. در همین ابتدا عرض می کنم خدمتتان که بسیار خوشحالم که این سال 1389 بالاخره به پایان رسید. این سال از چند جهت برای بنده سال ناگوار و عذاب آوری بود به طوری که مدام این شعر جناب احمد آقای شاملو را زیر لب زمزمه می کردم که فرمودند: «سال بد. سال باد. سال روزهاي دراز و استقامت هاي كم...» و الحق که این شعر مناسبتش همین امسال بود که برادران غیورمان در مصر و تونس و لیبی استقامت کمی از خود نشان دادند و پشت ما را خالی کردند و یکی یکی سرنگون شدند. دوست عزیزم «بن علی» که نام بنده را بی اعتبار نمود و سپس «حسنی مبارک» کم دل و جرات و این آخری ها هم که برادر بزرگوارم سرهنگ عزیز «قذافی» مبارز که با این که اولش خوب آمد ولی آخرش به شکر خوردن افتاد. این ها همه به کنار ، فتنه سرکوب شده دشمن و ایادی استکبار بود که به قرار گفته مشاوران بی بصیرت ما ریشه کن شده بود اما دیدیم و دیدید که 25 بهمن چه شد و آن سه شنبه های مضاعف و آن چهارشنبه سوری ناسور که همه و همه سال ما را تباه کردند و اگر محموله 20 تنی پزشکی که وزیر محترم بهداشت وارد کردند نمی رسید معلوم نبود بتوانیم سال را به آخر برسانیم.
... بگذریم। شرح این هجران و این خون جگر ... چه بگویم... (در اینجا معظم له به گریه می افتند) عزیزان من، من جسم ناقصی دارم... (گریه حضار) ، روح فاسدی دارم... (شیون حضار) ، ذات پلیدی دارم... (ضجه حضار) ، به دلم افتاده این آخرین پیام نوروزی من باشد... (سکته حضار) ، از همین رو و با احتساب جمیع جهات و به فرموده حافظ : «بوی بهبود ز اوضاع جهان نمی شنوم» فلذا من این سال جدید را «سال وداع» نام گذاری می کنم و اگر آن خوی دیکتاتورمآبانه با خون عجین شده ام نبود همین جا و در حضور شما همانند آن سلف ناخلف جام زهر را سرمی کشیدم لیکن در طالع بنده و امثال من نوشته شده که قدرت را ترک نمی کنند جز با زبونی و زاری و خواری و خفت। کجایی عزت؟ قطعش کن این لامصب را। والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته. اول فروردین 1390 سید علی خامنه ای
بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون. در همین ابتدا عرض می کنم خدمتتان که بسیار خوشحالم که این سال 1389 بالاخره به پایان رسید. این سال از چند جهت برای بنده سال ناگوار و عذاب آوری بود به طوری که مدام این شعر جناب احمد آقای شاملو را زیر لب زمزمه می کردم که فرمودند: «سال بد. سال باد. سال روزهاي دراز و استقامت هاي كم...» و الحق که این شعر مناسبتش همین امسال بود که برادران غیورمان در مصر و تونس و لیبی استقامت کمی از خود نشان دادند و پشت ما را خالی کردند و یکی یکی سرنگون شدند. دوست عزیزم «بن علی» که نام بنده را بی اعتبار نمود و سپس «حسنی مبارک» کم دل و جرات و این آخری ها هم که برادر بزرگوارم سرهنگ عزیز «قذافی» مبارز که با این که اولش خوب آمد ولی آخرش به شکر خوردن افتاد. این ها همه به کنار ، فتنه سرکوب شده دشمن و ایادی استکبار بود که به قرار گفته مشاوران بی بصیرت ما ریشه کن شده بود اما دیدیم و دیدید که 25 بهمن چه شد و آن سه شنبه های مضاعف و آن چهارشنبه سوری ناسور که همه و همه سال ما را تباه کردند و اگر محموله 20 تنی پزشکی که وزیر محترم بهداشت وارد کردند نمی رسید معلوم نبود بتوانیم سال را به آخر برسانیم.
... بگذریم। شرح این هجران و این خون جگر ... چه بگویم... (در اینجا معظم له به گریه می افتند) عزیزان من، من جسم ناقصی دارم... (گریه حضار) ، روح فاسدی دارم... (شیون حضار) ، ذات پلیدی دارم... (ضجه حضار) ، به دلم افتاده این آخرین پیام نوروزی من باشد... (سکته حضار) ، از همین رو و با احتساب جمیع جهات و به فرموده حافظ : «بوی بهبود ز اوضاع جهان نمی شنوم» فلذا من این سال جدید را «سال وداع» نام گذاری می کنم و اگر آن خوی دیکتاتورمآبانه با خون عجین شده ام نبود همین جا و در حضور شما همانند آن سلف ناخلف جام زهر را سرمی کشیدم لیکن در طالع بنده و امثال من نوشته شده که قدرت را ترک نمی کنند جز با زبونی و زاری و خواری و خفت। کجایی عزت؟ قطعش کن این لامصب را। والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته. اول فروردین 1390 سید علی خامنه ای
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر